Lieve allemaal, we zitten op een camping met gratis internet, dus ik profiteer daar even van.
Gerrit heeft al foto's op het blog gezet. Je ziet mij zwemmen, jawel. Dat was onze eerste duik in de zee. We hebben woensdag voor we weg gingen uit Russell eerst gezwommen op long beach, vlakbij onze camping. Hadden we al besloten de dag ervoor. Het was hier heel rustig, bijna geen mensen en ook rustig qua branding. Een heel beschutte baai.
Zonovergoten dag, we waren er vroeg, dus het water was eerst toch wel erg koud vonden we!
Er was moed voor nodig maar we hebben heerlijk gezwommen, eenmaal goed gewend was het water eigenlijk heerlijk.
Daarna naar HiHi baai gereden bij Mangonui. Heel afgelegen camping, waar we lang de enige waren. Uiteindelijk nog twee busjes , veel later dan wij. Geluierd, over het strand gelopen, dat er vlak voor was. Moesten eerst nog geld halen in het dorp, 8km verder. We mochten de camping niet met creditcard betalen. Je krijgt trouwens nooit een bewijs van betaling, ook niet op campings van een keten, het lijkt mij dat er dus veel zwart geld in omgaat. Wij betalen veel contant omdat je hier in N.Z niet met je bankkaart en pincode iets kan betalen, alleen met je creditcard.
Donderdag eerst in Kaitaia, de noordelijkste stad, boodschappen gedaan bij grote , goedkope supermarkt. Veel verse vis, heerlijk, kan ook niet anders met altijd de zee vlakbij.
Wederom een stralende zonnige dag!
Doorgereden naar Ahipara, zuidelijke punt van the Ninety Mile Beach. We hadden besloten niet naar Cape Reina, helemaal bovenin, te gaan. De weg ernaar toe kun je niet zelf tot het eind rijden. Het laatste stuk moet met een bus en uiteindelijk zie je onderweg veel strand en oceaan, maar dat zien we al veel.
Mooie rustige camping gevonden, waren er al om 12.00 uur. We konden vanaf die camping in 5 min. naar het strand lopen en de oceaan. Heel lang eind gelopen het begin van the Ninety Mile Beach. Zie ook de foto, enorm breed, oneindig lang strand. Het was laag tij, dus extra breed.
Kwamen bijna niemand tegen, 1 man en toen we bijna weer terug waren kwamen er mensen schelpen of kokkels zoeken bij dat lage getijde. Ze woelen met hun voeten in het water, zo tot hun kuiten en dan komen er denken we schelpen tevoorschijn die ze in een emmer doen.
Wij hebben ook weer alle schelpen bekeken en naar de meeuwen gekeken, hoe ze hun eten vergaren. Ze halen een schelp uit het zand, vliegen omhoog en laten de schelp een paar keer van meters hoogte vallen, net zo lang tot ze open zijn en dan smullen.
Het was weer prachtig daar, zo mooi, steeds in de zon, ik kan het niet omschrijven hoe we daar dan genieten. Wat zullen we het nog gaan missen!
Wat ons nog opviel onderweg hier naar toe, veel armoedige huisjes, veel bijna bouwvallen, veel troep om de kleine hutjes soms heen. Echt armoedig, juist hier in het hoge noorden.
En altijd, overal, dikke mensen. En, daar kan ik niet omheen, het zijn vaak de wat gekleurde mensen, maori,s denk ik, of hun voorvaders dan, die het meest dik zijn.
Er zijn meer dikke mensen hier dan in ons land, maar ik schreef ook al dat we zien dat ze vet eten in restaurants, take-aways, op terrassen, op picknick plaatsen, etc.
En dan is het vreemd, vind ik, dat ze wel overal bij zetten, in de supermarkten, in restaurants, glutenfree! Dat vinden ze superbelangrijk. Ik zou me maar eens meer druk maken over het vet-en suikergehalte van het voedsel.
Nou veel liefs voor iedereen en dikke kussen voor de bende van zes.